Tata Steel, een impressie

Begin november afgelopen jaar besloot ik voor het eerst in mijn leven aan een écht schaaktoernooi mee te doen. Ik heb wel wat toernooitjes gespeeld maar dat waren altijd rapid- of blitztoernooien en nooit meerdaags.
En ik moet zeggen: het was een ervaring. Een ervaring die ik dan ook graag deel. Ik ben een paar jaar geleden wel een keer als toeschouwer in Wijk aan Zee geweest maar het is toch een heel ander gevoel om als deelnemer de zaal in te lopen.

Het begon al bij het inschrijven. Ik had begrepen dat je er héél snel bij moest zijn en dacht eigenlijk dat er geloot zou worden als er meer deelnemers dan plekken zouden zijn. En schreef mij dan ook voor de tienkamp en de dagvierkamp in: twee keer kans nietwaar?
Per kerende mail kreeg ik de bevestiging dat ik voor beide toernooien was ingeschreven. Juist, 12 partijen in 14 dagen dus …
Rob Boss die al een aantal jaar meedoet en 3 jaar geleden zelfs zijn groep won besloot hierdoor ook aan beide toernooien mee te doen. Ik stond er dus in elk geval niet alleen voor.

En dan is het zover, we schrijven 18 januari 2016, partij nummer 1 staat op het punt van beginnen. Drie tegenstanders in drie dagen, drie tegenstanders die al aan dit toernooi meedoen sinds de tijd dat Kasparov nog wereldkampioen was en het toernooi gewoon nog Hoogovens heette. Ik voel mij een broekie.
Een onverstaanbare toespraak, de tune wordt gespeeld, wederom wat onverstaanbare woorden en dan slaat Nick Schilder op de gong: we zijn van start.
Maar na nog geen 5 minuten onderweg te zijn: geschreeuw in de zaal, gegooi met spullen. Wat blijkt, iemand is een beetje ontstemd over het feit dat hij niet mee mag doen omdat ie te laat is om zich nog in te schrijven. De voordeur was zijn laatste slachtoffer. En dan denk je dat schakers nette mensen zijn.

Mijn partij wordt nooit echt een leuke partij en eindigt in remise. Maar toch, mijn eerste halve punt op een toernooi! Dan afwisselend bij Rob en de grootmeesters kijken, terwijl je tussen de toeschouwers doorloopt met het gevoel: ik speel hier ook mee. Ook al is het groep 7, ik ben deelnemer. Ha!

Helaas verliest Rob zijn 1e partij maar in de auto terug wisselen we ervaringen uit en praten de adrenaline van ons af.

De vierkamp is eigenlijk al over voordat ie begint en Rob en ik halen beiden 1 punt uit 3. Niet geweldig, ook niet heel slecht. Op de dag tussen de vierkamp en de start van de tienkamp ook nog even babbelen met een journalist van de Gooi en Eemlander. Als ik niet oppas ga ik mijzelf nog serieus nemen …

Dan de tienkamp. Begint met een kleine teleurstelling want een deel van groep 7 (en alle groepen 8 en 9) speelt niet in het hoofdgebouw maar in de nabijgelegen kroeg De Zon. Waaronder de groep waar ik in ingedeeld ben.
Maar die teleurstelling gaat vrij snel voorbij en in de dagen daarna blijkt hoe leuk het is om zo’n toernooi te spelen.
Van het schaken tot de contacten die je opdoet in je groep, het meeleven met Rob zijn partijen, de geur van erwtensoep, het bezoek van clubgenoten als Pascal, Ashley, Martijn, Henri en Ed, eten bij de pizzeria en daar oog in oog staan met Caruana, Adams en nog zo wat GM’s, het is allemaal heel indrukwekkend en bijzonder leuk.

En dat zijn nog maar enkele voorbeelden van wat je zoal meemaakt.

Ik begin met 2 uit 2 en dan ga je toch stiekem dromen over groepswinst en zo. 2 dagen later heb je twee nederlagen om je oren gekregen en sta je weer bijzonder stevig met beide voeten op de grond. Op dat moment heeft Rob slechts een halfje uit 4 en probeer je hem een beetje op te peppen.

In onze groep wordt er tot twee keer aan toe de wedstrijdleider bijgehaald. Verhitte discussies. Ook in groep 7 is men dus fanatiek.

In twee van de vijf groepen 8 worden er strafexpedities uitgevoerd door 2 tienjarigen. Ze winnen beiden al hun partijen. Mooi om naar te kijken.

Terug naar mijn groep, iemand die zijn klok ziet lopen en aan zijn tegenstander vraagt “wie is er nu aan zet?” Antwoord: “ik heb daarstraks g3 gespeeld, maar ik wil nog wel een zet doen?” Het gros van de spelers barst in lachen uit maar een paar mensen gaan dan “sssst” roepen.

Iedere dag is weer bijzonder, iedere dag is er weer de wedstrijdspanning, iedere dag zitten Rob en ik elkaar aan te moedigen en daarna de wederzijdse partijen te bespreken, iedere dag maak je meer en leuk contact met een aantal mensen uit je groep en begin je ook sommige andere mensen uit je groep iets minder leuk te vinden omdat ze nogal veel mekkeren en ook niet heel goed tegen hun verlies kunnen.

Tegen die mensen is de wil om te winnen ook net iets groter. Als zo iemand dan in je onderlinge partij 20 minuten te laat komt en een half uur later heb je in 12 zetten van hem gewonnen dan voel je je zoals Donner ooit zei toch een beetje de lieveling der Goden.

Ik eindig het toernooi met een 50%-score en een 4e plek in de groep. Had beter gekund, had slechter gekund.

Maar het belangrijkste is natuurlijk: wil ik volgend jaar weer meedoen? Kan ik het iedereen aanraden om mee te doen? Mocht uit bovenstaande nog niet duidelijk zijn hoe leuk ik het vond, het antwoord op beide vragen is volmondig Ja!