Schaken met Werner

Werner Raudenbusch, bijna 84 jaar oud, is al zo’n 70 jaar lid van diverse schaakverenigingen. Eerst in Duitsland, waar hij vandaan komt, daarna in de VS, waar hij werkte, en nu al heel wat jaren in Nederland, bij de Muider Schaakkring en de laatste 16 jaar bij de Baarnse Schaakvereniging.

Een trouw clublid, bijzonder aardige man en behoorlijk goede schaker. Openend met de Caro-Kann of, als hij in een agressieve bui was, het Lets Gambiet. Tot twee jaar geleden ging hij altijd mee naar het clubuitje naar Wijk aan Zee (Tata Steel Chess). De laatste keer, in 2016, waren we hem wel even kwijt, maar ach. Lange tijd was hij een degelijke schaker van rond de 1800, waar je voor uit moest kijken. Zo bereikte hij het begin 2017 nog de halve finale van de bekercompetitie.

Het afgelopen jaar is zijn gezondheid flink achteruit gegaan. Hij woont nu in een woongroep in Baarn. Maar schaken kan hij nog steeds, en is een van de weinige dingen die hij graag doet. Het zit diep verankerd in zijn brein.

Vandaag ben ik op bezoek geweest. Niet eerder was ik in een dergelijke woongroep geweest. Werner begroette me vriendelijk “Hoe gaat met je?” maar of hij me herkende weet ik niet. De uitnodiging om te schaken werd direct aangenomen, hij ging zijn schaakspel halen. Even later kwam hij terug, terwijl ik koffie aangeboden kreeg van de zuster.

De mooie, klassieke Staunton stukken kwamen tevoorschijn uit een oud houten kistje waarop zijn initialen gekalligraffeerd stonden. Hoe hij aan het doosje gekomen was wist hij niet precies, van zijn vrouw gekregen, dacht hij. Ik denk dat het spel al zeker 40 jaar oud was. Van één pion was een stukje afgebroken, merkte hij op.

We speelden twee partijen. Volgens het beproefde lotingssysteem met een witte en een zwarte pion mocht ik een hand uitkiezen. Ik koos de rechter. Zwart! Hij opende met 1.Pc3 en het ontwikkelde zich tot een interessante partij. Werner speelde degelijk, dacht goed na – maar ook niet te lang – en maakte geen blunders. In het toreneindspel dat ontstond had ik een pionnetje meer. Maar ja, de meeste toreneindspelen zijn remise en zo ontstond de volgende stelling. Ik speelde hier 1…Tb2+ en na kort nadenken vond Werner de (enige) juiste zet: 2.Kc1 Kxe3 3.Kxb2 en remise.

“Zullen we nog een partij doen?”, vroeg hij. Die uitnodiging kon ik niet afslaan.

De tweede partij ging hij met zwart ietwat te ambitieus met zijn dame op pad. Het werd al snel lastig voor hem. “Ik kan het niet meer”, verzuchte hij nadat hij zich gewonnen had gegeven. Ik herinnerde hem aan de eerste partij, die remise werd en hij goed had gespeeld. Hij lachte. Toen namen we afscheid.

Pascal
(Foto: Ton Koekkoek)

Wil je ook eens schaken met de nestor van onze vereniging? Je kan vrij langsgaan, ’s ochtends of ’s middags na 15 uur. Vraag Ton Koekkoek of mij even naar het adres.