Donderdag 18 januari 2018 is een dag die ons lang zal heugen. Zuidwesterstorm. code rood, omgewaaide vrachtauto’s en bomen. Maar de landelijke problemen vielen haast in het niet bij de ravage die het Baarnse achttal ’s avonds bij Lekstroom 2 veroorzaakte. De meeste spelers maakten er een totale chaos van en Baarn keerde ’s nachts ontredderd met een 4,5-3,5 verlies huiswaarts.
Jawel, schaken is een (leuk) spelletje en op zich geen kansspel. Maar wie de partijen van deze match bekijkt, kan eerder spreken van een potje poker of een slechte bingo. Er was sprake van twee ‘normale’ partijen en de andere zes waren met geen pen te beschrijven. Hier toch een poging.
Lekstroom 2 werd vooraf ingeschat als ’te doen’. Een team met een evenwichtige opbouw en veelal spelers rond de 1600/1700 rating. Aan de topborden was onze rating hoger en daar zou ook de winst gehaald moeten worden. Ondanks het uitvallen van het gehele treinverkeer was ons team, aangetreden vanuit alle hoeken van Nederland, keurig op tijd aanwezig.
Aan het eerste bord speelde Ashley Krisnasing met wit tegen Charlotte Moons een fris en fruitig partijtje. Moons vergat te ontwikkelen en kwam al ras gedrongen te staan. Spek voor het bekkie van Ashley:
Aan bord 2 begon het gedonder. Hier speelde Yahuda Pelter met zwart Jan Stoutenberg. Het ratingverschil bedroeg bijna 300 punten in Yahuda’s voordeel, maar toch ging er iets vreselijks mis. In zijn eigen woorden: “Ik speelde een superslechte partij. Eerst stond ik een kwaliteit voor, nadat mijn tegenstander de opening aardig had mishandeld, en mijn tegenstander had een onveilige koning en een slechtere pionnenstructuur. En hij had 300 elopuntjes minder. Kat in ’t bakkie, zou je zeggen, toch? Maar ik werd getroffen door een ernstige vorm van schaakblindheid. Eerst verloor ik de kwaliteit weer terug, en later verloor ik zelfs ook nog een stuk. Toen was het einde oefening.”
Snel over naar bord 3, waar Jan Timmerman met wit aantrad tegen Henny van Dijk. Jan heeft van winnen inmiddels zijn tweede natuur gemaakt, schaakt over het algemeen sterk en geconcentreerd en haalde ook in IJsselstein zijn puntje uiteindelijk binnen. Maar hij stond wél eerst verloren in een partij vol verwikkelingen….
De partij van Ed Duister tegen Farid Binah was een voorbeeld van ‘Van kwaad tot erger’. Als witspeler beheerste Ed het spel en kon met 24.e6! de kroon op het werk zetten. Toen hij dat niet zag, bleef hij nog een tijd beter staan om vervolgens de partij te laten vervlakken en tenslotte te verblunderen. “Dwaling in m’n hersenen. Ik zal dit medisch laten onderzoeken.” Aldus Ed. Nou Ed, misschien kunnen we mee, krijgen we korting….
Aan bord vijf speelde Marco Meijer tegen Wout van Leeuwen. Als zwartspeler kwam Marco goed uit de opening maar in een gesloten stelling blokkeerde hij en wist (naar eigen zeggen) geen plan te ontwikkelen. Intussen tikte de klok vervaarlijk door. Toen Marco in onduidelijke stelling met 3 minuten op de klok een remise-aanbod kreeg, zag hij dan ook geen andere mogelijkheid dan deze bij ontstentenis van de teamcoach te aanvaarden. Het betekende dat teamverlies een feit was.
Mario Lambrechts moest met zwart duidelijk schakelen aan bord zes. Hij had op een witpartij gerekend en besloot zijn gebruikelijke repertoire thuis te laten en de Chigorin te proberen. Dit ging hem goed af al kreeg tegenstander Paul Peeters drie vervaarlijk ogende pionnen op c5/d5/e5. Beide spelers lieten kansen liggen maar in naderende tijdnood ging het alsnog mis voor Mario. Hij zag daarbij een laatste kans op remise over het hoofd:
Ikzelf dacht na afloop aan bord zeven tegen Rick Vlietstra eindelijk weer eens een acceptabele winstpartij te hebben afgeleverd. Mijn tegenstander moest waarschijnlijk vroeg naar huis en had rap een uur meer op de klok. Ik had een pionnetje gesnoept maar een enigszins gedrongen stelling. Toen gebeurde het volgende:
Geheel in de stijl van de avond leverde Frits Kok met zwart een rampzalige partij met zwart af tegen Ban van Baren. Ik zat naast Frits en zag hem in de loop van de avond steeds moedelozer ineenzakken achter zijn bord. In zijn eigen woorden: “Ik snap niets meer van dit spelletje. Als ik, enthousiast gemaakt door Simon Williams over “The Dutch”, op internet een stuk of 6 partijen win tegen tegenstanders van vergelijkbare sterkte en ik krijg een variant voorgeschoteld die in alle databases wordt afgedaan als een kleine obscure zijvariant en dan na 15 zetten volledig verloren sta …”. Dat heet ‘delen in de malaise’ Frits, welkom bij de club.
Aldus eindigde een memorabele avond in een nipte nederlaag: 4,5-3,5. Vanaf nu gewoon doorschaken en het vooral leuk houden. Promotie zit er al lang niet meer in en degradatie, mwah, zo erg zal het toch niet worden?
Weer een heerlijk verslag, Henri!